27/03/09

Cidade do Porto - Ponte das Barcas - 200 Anos depois... da grande tragédia!

Porto: o desastre da ponte das barcas numa pintura da época (1809). Autor desconhecido.  

«Porto: a tragédia da ponte das barcas, 200 anos depois
27 de Março de 2009, 12:02

Da tragédia da ponte das barcas, que ocorreu no Porto a 29 de Março de 1809, ficou uma imagem especialmente marcante. É um quadro de autor desconhecido feito por alguém que, enquanto a população aterrorizada fugia às baionetas e aos canhões franceses, se deixou ficar, não se sabe como ou porquê, e pintou o que então acontecia: as tropas napoleónicas que abriam fogo no cais da Ribeira; homens, mulheres e crianças em fuga; os corpos que caíam às aguas. Nesse dia, mais de 4000 mil habitantes da cidade morreram quando a ponte, assente em barcas que ligavam ambas as margens do Douro, colapsou, provavelmente devido ao peso.



Este quadro foi colocado depois onde estivera a ponte, e tornou-se local de romaria popular. Aí eram deixadas velas e dinheiro pelas alminhas – as "Alminhas da Ponte”, agora assinaladas na Ribeira por uma placa evocativa de Teixeira Lopes que continua a ser local de devoção. Quanto ao quadro, pintado depois a óleo, ficou à guarda da capela das Almas (ou das Taipas), na Cordoaria, que passou também a assegurar a gestão do dinheiro deixado nas Alminhas. É uma das imagens escolhidas para a exposição sobre o Porto e as invasões francesas que vai ser inaugurada, no Domingo, na Galeria do Palácio de Cristal.

O desastre da ponte das barcas, de que se comemoram este Domingo 200 anos, marcou a história e a memória dos portuenses. Várias iniciativas assinalam a data. No Sábado é apresentado um concerto coral intitulado “Portugal”, da autoria do cónego Ferreira dos Santos, que recria a tragédia, e que conta com mais de 500 coralistas e duas orquestras. No Domingo, para além da exposição, é inaugurada uma obra escultórica de Souto Moura, que terá uma parte em Gaia e outra no Porto, perto do local onde se encontrava a antiga ponte.

A ponte das barcas era um projeto de engenharia de Carlos Amarante. Era constituída por vinte barcaças ligadas por cabos de aço e, na altura, era a única que permitia atravessar o rio. Quando as tropas francesas do general Soult entraram na cidade, a população, em pânico, tentou a fuga para Gaia, mas a ponte não aguentou. Foi mais tarde refeita, mas só em 1843 foi inaugurada a nova ponte pênsil, que a substituiu.

Pontes semelhantes – assentes em barcas – têm sido utilizadas ao longo da história, devido à sua rapidez de construção, muitas vezes para permitir a passagem de tropas. A do Porto foi a primeira ponte deste género construída em Portugal como solução a mais longo prazo, e podia ser aberta para permitir a passagem do tráfego fluvial. Carlos Amarante foi autor de outras obras célebres da região norte do país, como o Bom Jesus e a igreja do Pópulo, em Braga; a Igreja da Trindade, no Porto; e a reconstrução das muralhas de Valença.

Veja também:
Invasões Francesas
Imagem do Arquivo Fotográfico de Lisboa: uma ponte de barcas sobre o rio Tejo, 1916
» in http://noticias.sapo.pt/info/artigo/986684.html

Dialetos - Crónicas em Mirandês pelo Dr. Amadeu Ferreira!

CRÓNICAS EM MIRANDÊS


CRÓNICAS EM MIRANDÊS
«O mirandês é uma língua astur-leonesa, que pertence ao grupo das línguas românicas. Durante séculos foi uma língua de transmissão oral, tendo sido dada a conhecer à comunidade científica e estudada pela primeira vez por José Leite de Vasconcelos, no fim do séc. XIX. Estima-se entre 7 e 10 mil o número actual de falantes, incluindo os que habitam no Concelho de Miranda do Douro, em três aldeias do Concelho de Vimioso e os i/emigrantes. Foi oficialmente reconhecida pela lei nº 7/99, de 29 de Janeiro, aprovada por unanimidade pela Assembleia da República.
Com o objectivo de contribuir para manter viva esta língua, o Centro Nacional de Cultura decidiu destacar semanalmente neste portal as crónicas em mirandês publicadas no jornal Diário de Trás-os-Montes pelo Dr. Amadeu Ferreira, presidente da Associaçon de Lhéngua Mirandesa.

LA ROSQUILHA
Anquanto bestie la xambra nuoba, Antonhico dezie-le a la mai:
- Ah mai, se calha nun bai haber na percion ua rosquilha tan grande cumo la mie.
- Nien acuparanças!
- Pus nó, se fura un cachico mais grande aposque nien cabie na boca de l forno. Yá la puodo meter ne l braço?
- Bá, stá quieto senó nun sou capaç de te peinar.
Cun sue rosquilha ne l braço, Antonhico iba todo rifeiro rue arriba, pula mano de l pai. Assi, podie ir alantre de la percion, cumo ls homes i ls rapazes grandes, an pie ls pendones.
- Mira a ber se al garoto le dá gana de mejar, que hoije yá le besti las calças sien racha.
- Bai-te a tue bida que nós acá mos amanhamos.
Quando chegórun al sagrado, yá ls pendones sbolaixában pul Sagrado i ls andores ampeçában a salir de l’eigreija. San Roque i Santa Bárbela asperában na rue. Era la percion de l folar, la mais lharga de todas i an que nanhun santo quedaba n’eigreija, tirando l Senhor de la Buona Muorte que yá salira Quinta i Sesta Feira Santa.
Antonho miraba ls outros garoticos por baixo la gorra, a medir l’anchura de las rosquilhas. Inda nun bira outra cumo la del. Ls homes que parában a falar cul pai, atentában-lo:
- Ah Antonho, quaije sós tan grande cumo la rosquilha. Astanho yá sei adonde bou a comer l folar.
Antonho ancolhie-se, runseiro, agarrado a la pierna de l pai. Pa l anho inda le bou a pedir a mie bó Ana ua mais grande. I sentie l braço a crecer al modo que pensaba na rosquilha que le iba a pedir a la bó.
La percion habie ampeçado a andar. Antonho iba alantre cul pai, mesmo an pie la carreira de pendones. Nun fura ir agarrado a la mano de l pai i yá haberie dado ua chimpa.
- Tu nun te me pongas a mirar pa las aldragas de l cielo senó inda te bás a caier i a scachar la rosquilha. Apuis bás a ber cumo te çpacho pa tue mai, a cantar la muriana.
Antonho miraba pa l suolo, cun alguns stiercos inda por arrecolher, mas nun aguantaba muito tiempo sien mirar pa ls pendones. Parecie que lo ancandilában. De la parte de trás la percion oubie-se, sumida, la boç de las mulhieres a cantar l Alaluia. L cura dezie algo que nun s’antendie i lhougo las mulhieres tornában cul Alaluia. An pie ls homes iba-se melhor. Falában uns culs outros subre cumo stában a medrar ls panes, ls anxertos i cousas assi. Nesto, quando la percion yá iba nas eiras, bieno ua eiraçada tan fuorte que l pendon mais grande caiu-se al suolo. Lhougo ls homes que íban alantre se fúrun alhá a correr:
- Me cago nesta mocidade d’agora que nien fuorça ten, dixo l tiu que iba a falar cul pai d’Antonho.
- Antonho, agarra-me aqui l gorro que bou a botar tamien ua mano.
Antonhico, só biu l gorro de l pai na mano i ls homes a ajuntá-se al redror d’adonde caíra l pendon. Sien tirar ls uolhos dalhá, deixou-se quedar a ber l pendon chubir, nun sbolaixar que matraqueaba cula batida de l aire. Era l pai que lo asseguraba nas manos, culas piernas stancadas pa ls lados para aguantar melhor l’airaçada. Miu pai lhieba l pendon, ye mais fuorte que todos, pensou. Quando se botou a correr para ir a tener cul pai nien mirou nua poça d’auga, chena de lhama, lhougo delantre del. Dou ua chimpa tan grande que yá só se lhembra de star a chorar al cuolho dun tiu i sien la rosca ne l braço.
- La mie rosquilha, la mie rosquilha, you quiero la mie rosquilha!
Antre dues lhágrimas, biu la rosquilha toda scachada i amboznada ne meio de la lhama. I saltou a çupapos i a cuntapies al tiu que lo traie al cuolho.
- You quiero la mie rosquilha, la mie rosquilha!
L tiu puso-lo ne suolo pus nun aguantaba culs cuntapies.
- Mira, bai-te a tener cun tou pai, senó bai a tue mai que te faga outra.
Yá l pai lo agarraba al cuolho i falaba cul a ber se serenaba:
- Manda-me amolar la rosquilha i ben mas ye cumigo a lhebar l pendon grande.
L pai puso-lo a las scarranchicas i agarrou-se al pendon mais grande:
- Deixa ber, dixo pa l rapaç que lhebaba l pendon. Tu, Antonho, bota-le las manos senó you nun sou capaç de l aguantar. Agarra-lo bien, que el nun há-de fazer caçuada de nós.
Antonhico fui deixando correr las lhágrimas, mas agarrou-se al pendon. Quando mirou pariba i biu cumo sbolaixaba i la bara debelgaba cul aire, fui-se squecendo de la rosquilha. La bara era gorda, mas agarraba-la culas dues manos cun tanta fuorça que yá le dolien. A las scarranchicas de l pai, sentie-se a bolar i tan crecido que subertie porriba de todos. Mirou pa ls rapazes grandes i biu que nanhun lhebaba rosquilha anfilada ne l braço. Tamien cula rosquilha anfilada ne l braço nun dá para agarrar l pendon.
Mal la percion chegou outra beç al Sagrado, asperou que ls santos antráran n’eigreija. Apenas biu la mai, corriu par’eilha, cula xambra nuoba chena de lhama i l carreirones de las lhágrimas secas inda marcados na cara, i dixo-le:
- Ah mai, pa l anho acho que yá nun bou a querer la rosquilha.
I anquanto las mulhieres cantában ls últimos alaluias, Antonho ampalpaba la parte de trás las calças a quedar bien cierto de que yá nun tenien racha cumo las de ls garoticos pequeinhos. A la puorta l’eigreija, l pendon grande sbolaixaba inda cun mais fuorça. Pa l anho, pensou, nien que faga bien aire, bou-le a dezir a miu pai que dambos a dous somos capazes de fazer bida del.» in http://www.e-cultura.pt/DestaquesDisplay.aspx?ID=2565
Dr. Amadeu Ferreira
amadeujf@gmail.com

26/03/09

Música Pop/Rock - Rod Stewart, mais uma Excelente Voz Britânica dos extraordinários anos 80's da Música Mundial!


Rod Stewart - "What a Wonderful World"

Rod Stewart - "Have I told you lately?"

VAN MORRISON - "Have I Told You Lately?" - (Live In London)



Rod Stewart - "Sailing"

Rod Stewart - "It's A Heartache"

Rod Stewart - "Have you ever seen the rain"

Rod Stewart - "Have you ever seen the rain" - (live)

Rod Stewart - "Maggie May"

Rod Stewart - "Rhythm of my Heart"

Rod Stewart - "First Cut is the Deepest"

Rod Stewart - "I Wish You Love"

Rod Stewart - "The way you look tonight"

Rod Stewart - "Baby It's Cold Outside"

Rod Stewart - "Dirty Old Town" - (Live)

The Pogues - "Dirty Old Town"

The Dubliners - "Dirty Old Town"

The Corrs with Rod Stewart - "Ooh La La"

Rod Stewart - "You're in my heart"

Rod Stewart - "Stay With Me" - (live)

Rod Stewart & Amy Belle- "I don't wanna talk about it"

Paul McCartney, Rod Stewart, Joe Cocker & Eric Clapton

«Rod Stewart

Origem: Wikipédia, a enciclopédia livre.

Rod Stewart

Rod Stewart em um show na Noruega em 1976
Informação geral
Nome completo Roderick David Stewart
Apelido Rod The Mod
Data de nascimento 10 de Janeiro de 1945 (64 anos)
Origem Londres
País Reino Unido
Gêneros Rock, pop, Blues-rock
Instrumentos vocal, guitarra, banjo, gaita
Período em atividade 1962 - presente
Afiliações The Faces
Jeff Beck Group
Sítio oficial www.rodstewart.com
Roderick David Stewart CBE, conhecido como Rod Stewart, (Highgate, Londres, 10 de janeiro de 1945) é um cantor e compositor britânico, com ascendência escocesa.
Conhecido por sua voz áspera e rouca, Rod Stewart começou a ficar conhecido no final dos anos 60 quando participou da Jeff Beck Group e depois juntou-se ao The Faces iniciando paralalelamente sua carreira solo que já dura cinco décadas.
Ao longo de sua carreira, Rod atingiu várias vezes as paradas de sucesso, principalmente na Inglaterra onde ele atingiu o primeiro lugar com seis álbuns e por 24 vezes ficou entre o top 10 e seis vezes na posição número 1 entre as músicas mais executadas. É estimado que Rod Stewart tenha vendido por volta de 250 milhões entre álbuns e singles[1]. Sua canção mais vendida foi o hit "Da Ya Think I'm Sexy?" de 1978.[2]

Índice

[esconder]



[editar] Biografia



[editar] Primeiros Anos

Stewart era o mais novo de cinco filhos do casal Robert e Elsie Stewart.[3] Rod foi o único dos filhos do casal a nascer na Inglaterra depois que a família mudou-se da Escócia. Ele frequentou a William Grimshaw School em Hornsey.[4]
A família Stewart era grande fã do cantor Al Jolson, Rod colecionava seus álbuns, lia livros sobre ele e foi influênciado por seu estilo de performace[5]. Rod decidiu aprender a tocar guitarra aos 11 anos e juntou-se a um grupo de skiffle com colegas da escola chamado Kool Kats[5], tocando canções de Lonnie Donegan e Chas McDevitt.


[editar] 1960–1969

Depois de deixar a escola, Rod Stewart trabalhou pouco tempo como pintor de silk screen[5]. Ele também jogou futebol no Brentford Football Club (situado em Londres).[3] Trabalhou também como coveiro[6], entre outras coisas. Rod apoiava a campanha de desarmamento nuclear e participou de um protesto em Aldermaston onde foi preso [5]. Ele logo passou a seguir a carreira de músico juntando-se ao cantor de folk Wizz Jones no início dos anos 60 e acabou viajando pela Europa como busker (pessoa que toca em lugares públicos em troca de dinheiro), assim ele foi deportado da Espanha por vadiagem.[3].
Na primavera de 1962, Rod ajudou a fundar o The Ray Davies Quartet, mais tarde Ray Davies faria sucesso com a banda The Kinks. Ele tocou com a banda pelo menos em uma ocasião, mas logo largou-a devido a reclamações sobre sua voz e também por diferenças pessoais e musicais com o resto da banda.
Depois de voltar a Londres ele juntou-se a Jimmy Powell & the Five Dimensions em 1964 como vocalista onde também tocava gaita. Juntos eles gravaram um single pela Pye Records. Long John Baldry descobriu Rod tocando em trens por dinheiro ("busking") e o convidou para juntar-se na The Hoochie Coochie Men com a qual gravou um single "Good Morning Little Schoolgirl". The Hoochie Coochie Men evoluiu para a Steampacket com Rod Stewart, Long John Baldry, Julie Driscoll, Brian Auger, Mickey Waller e Rick Brown. A Steampacket viajou com os Rolling Stones e os the Walker Brothers na tournê de verão de 1965. Eles também gravaram canções que não foram lançadas em um álbum até 1970, depois que Rod Stewart tornau-se bem conhecido no meio musical. Nos anos 60, Rod Stewart ganhou o apelido de "Rod the Mod" devido a sua aparição em um documentário da BBC sobre o estilo de vida dos Mods.
O Steampacket acabou em 1966 e Rod Stewart juntou-se ao Shotgun Express como líder vocal junto a Beryl Marsden. Entre os integrantes do Shotgun Express estavam Mick Fleetwood e Peter Green (que formariam o Fleetwood Mac), além de Peter Bardens. Shotgun Express lançou somente um single antes de acabar.
Rod Stewart então juntou-se ao Jeff Beck Group como vocalista, onde tocou com Ronnie Wood. Em 1968, o primeiro álbum da banda Truth tornou-se um sucesso. O segundo álbum Beck-Ola (Cosa Nostra) também foi um hit em 1969 mas os integrantes foram abandonando o grupo que chegou ao fim no fim do mesmo ano.


[editar] 1969–1975

O grupo norte-americano Cactus ofereceu a Rod um emprego como líder vocal mas ele e Ronnie Wood decidiram juntar-se ao The Faces (remanecentes do Small Faces depois que o cantor Steve Marriott deixou o grupo).
Rod Stewart também assinou um contrato solo para gravar com a Mercury Records. An Old Raincoat Won't Ever Let You Down foi seu primeiro álbum solo em 1969 (conhecido também como The Rod Stewart Album nos Estados Unidos). O álbum incluiu alguns covers entre eles a canção "Handbags and Gladrags".
O álbum de estréia do The Faces foi lançado em 1970, First Step com um rock similar ao estilo dos Rolling Stones distanciando-se do rock psicodélico do Small Faces. No mesmo ano, Rod Stewart lançou seu segundo álbum solo, Gasoline Alley, logo, Rod iniciou sua tournê solo. No mesmo ano, ele participou como cantor convidado na canção "In a Broken Dream" do grupo australiano Python Lee Jackson e quando a canção foi lançada em 1972 tornou-se um hit mundial.
Em 1971, Rod Stewart conseguiu atingir o primeiro lugar nas paradas de sucesso com a canção "Maggie Mae" e também com o álbum Every Picture Tells a Story tanto nos Estados Unidos como no Reino Unido. Paralelamente a carreira solo, o segundo álbum do The Faces foi lançado no mesmo ano, Long Player (pouco meses antes do álbum solo Every Picture Tells a Story). O único sucesso do The Faces a atingir o Top 40 nos Estados Unidos foi a canção "Stay With Me" do terceiro álbum da banda, A Nod Is as Good as a Wink...To a Blind Horse lançado no final de 1971. O The Faces tinha uma tournê em 1972 mas a tensão no grupo crescia a cada instante a medida que a carreira solo de Rod Stewart atingia maior sucesso do que a da banda. Rod Stewart lançou outro álbum solo ainda no mesmo ano, Never a Dull Moment, repetindo a fórmula de Every Picture, o álbum atingiu o primeiro lugar no Reino Unido e o segundo nos Estados Unidos.
O The Faces lançou seu último álbum, Ooh La La, em 1973. O álbum atingiu o número 1 no Reino Unido e a vigésima primeira posição nos Estados Unidos. A última tournê do The Faces foi em 1974 e no ano seguinte a banda chegou ao fim com Ronnie Wood juntando-se aos Rolling Stones como guitarrista e Rod Stewart prosseguindo em sua carreira solo.
Ainda em 1974, Rod Stewart lançou seu quinto álbum solo, Smiler, que segundo a crítica foi o mais fraco da carreira solo durante a década de 70 mas mesmo assim o álbum atingiu o número 1 no Reino Unido.


[editar] 1975–1981

Em 1975, Rod Stewart mudou-se para os Estados Unidos e pediu a cidadania norte-americana devido ao romance que tinha com a atriz Britt Ekland. Ele lançou o álbum Atlantic Crossing por uma nova gravadora. Com Atlantic Crossing ele voltou ao Top 10 da Billboard. A canção de maior sucesso do álbum foi "Sailing" que acabou atingindo o número 1 no Reino Unido. Outra canção bem conhecida do álbum foi "I Don't Want To Talk About It".
Em 1976, ele fez enorme sucesso com a canção "Tonight's the Night" que fez parte do álbum A Night on the Town, o primeiro álbum a ganhar um disco de platina pelas vendas. Outras duas canções do álbum "The First Cut is the Deepest", um cover de Cat Stevens, e "The Killing of Georgie (Part 1 and 2)" também fizeram muito sucesso.
O oitavo álbum de Rod Stewart, Foot Loose & Fancy Free de 1978 emplacou sucessos como "You're In My Heart" (primeiro lugar nos Estados Unidos), "Hot Legs" e "I Was Only Joking". A música "You're In My Heart", inclusive, foi dedicada ao seu amor ao seu país de origem, a Escócia. Esta paixão pode ser confirmada no vídeo-clip da música, onde as suas imagens dividem espaço com lances de partidas de futebol da Seleção da Escócia, que mostram a garra e a determinação de seus jogadores. Uma das cenas, por exemplo, mostra um atacante correndo atrás da bola e, sem deixá-la sair pela linha de fundo, consegue cruzá-la para a dentro da grande área.
Em 1979, ele lançou a canção "Da Ya Think I'm Sexy?" que em 2004 entrou na lista das 500 melhores canções da revista Rolling Stone (#301). A canção impulsionou o álbum Blondes Have More Fun...or do they? a vender 4 milhões de cópias e este foi o último álbum e Rod Stewart que chegou ao número 1 na Billboard. A canção "Da Ya Think I'm Sexy?" perdeu um processo por plágio para o cantor brasileiro Jorge Ben Jor pela canção "Taj Mahal", como punição Rod Stewart concordou em doar os royalties da sua canção para a UNICEF e cantá-la no Music for UNICEF Concert feito na Assembléia Geral das Nações Unidas realizado ainda no mesmo ano.
Em 1980, Rod lançou o álbum, Foolish Behaviour, com influência new wave que não foi bem recebido. A influência new wave continuou no próximo álbum, Tonight I'm Yours que fez sucesso com as canções "Young Turks" assim como a que dava título ao álbum.
Em 18 de dezembro de 1981, Rod Stewart tocou no Los Angeles Forum, com Kim Carnes e Tina Turner. Este show foi transmitido para o mundo todo chegando a uma audiência de 35 milhões de pessoas.


[editar] 1982–2001

A carreira de Rod Stewart teve uma baixa entre os álbuns Tonight I'm Yours (1981) e Out of Order (1988) segundo os críticos embora tenha conseguido alguns sucessos mas em menor proporção dos anos anteriores. Em 1983, a canção "Baby Jane" do álbum Body Wishes tornou-se sua última canção a alcançar o número 1 no Reino Unido. Neste álbum, "What Am I Gonna Do (I'm so in Love with you)" também obteve sucesso porém modesto. No ano seguinte, o álbum Camouflage ganhou o disco de ouro no Reino Unido e as canções "Infatuation" e "Some Guys Have All The Luck" alcançaram certo sucesso. Rod também se reuniu com o velho amigo Jeff Beck para gravar a canção "People Get Ready".
Em janeiro de 1985, ele tocou no Rock in Rio para uma audiência estimada de 100.000 espectadores. Em 1986 foi a vez do lançamento do álbum Every Beat Of My Heart, cuja canção homônima atingiu grande sucesso. Em 1988, ele lançou o álbum Out Of Order, produzido por Andy Taylor do Duran Duran e Bernard Edwards do Chic. "Forever Young" e "Lost in You" deste álbum foram significante hits na Billboard Hot 100. "Forever Young" foi uma inconciente revisão da canção homônima de Bob Dylan e ambos concordaram em dividir os royalties.
Em 1989, Rod fez uma versão para a canção de Tom Waits, "Downtown Train" que atingiu o número 2 nos Estados Unidos em 1990. Esta canção foi lançada em single e depois em coletâneas. O álbum Vagabond Heart de 1991 trouxe alguns sucessos como "Rhythm of My Heart", "Motown Song", "Have I Told You Lately" e "It Takes Two" esta última gravada com Tina Turner.
No ano de 1993, ele gravou "All For Love" com Sting e Bryan Adams para a trilha sonora do filme Os Três Mosqueteiros. Ainda no mesmo ano, Rod Stewart reuniu-se com Ronnie Wood para gravar o especial MTV Unplugged. No ano seguinte, ele entrou para o Rock and Roll Hall of Fame e no dia 31 de dezembro tocou para 3.5 milhões de pessoas na Praia de Copacabana no Rio de Janeiro.
Em 1995, depois de 4 anos sem lançar um álbum gravado em estúdio Rod Stewart lança A Spanner in the Works sem muito sucesso. Em 1998, ele lançou seu último álbum pela Warner Bros. contendo versões de velhas canções suas e algumas inéditas. Em 2000, Rod Stewart deixou a Warner Bros. Records e mudou-se para a Atlantic Records. No mesmo ano lançou o álbum Human. Por causa das baixas vendas, a Atlantic Records cancelou o contrato com Rod Stewart e ele acabou assinando contrato com o produtor Clive Davis e a nova gravadora J Records.


[editar] 2002—atualmente



Rod Stweart em 2005.
Atualmente Rod Stewart têm se concentrado regravando canções dos anos 30 e 40 do "Great American Songbook". O "Great American Songbook" é um termo dado para canções dos musicais da Broadway escritas por compositores como Irving Berlin, Cole Porter, George Gershwin e Ira Gershwin. O primeiro álbum da série deste songbook foi It Had to Be You ... The Great American Songbook lançado em 2002, atingiu o número 1 nos Estados Unidos e oito no Reino Unido.
O segundo álbum da série, As Time Goes By: the Great American Songbook 2, atingiu o número 2 nos Estados Unidos e quatro no Reino Unido. Em 2004 foi lançado o terceiro álbum da série, Stardust ... The Great American Songbook 3 que atingiu o primeiro lugar nos Estados Unidos vendendo mais de 200.000 cópias em sua primeira semana. Em 2005 o último álbum da série foi lançado, Thanks for the Memory: The Great American Songbook 4.
No ano seguinte, Rod Stewart retornou ao rock com o lançamento de Still the Same... Great Rock Classics of Our Time, novamente um álbum de regravações mas com alguns clássicos do rock como a canção do Creedence Clearwater Revival, "Have You Ever Seen The Rain".


[editar] Curiosidades

  • Antes de fazer sucesso, Rod Stewart era coveiro.
  • Rod Stewart casou-se três vezes e teve sete filhos:
    • Casamento com Alana Hamilton: 1979-1984, com quem teve dois filhos. Ex-mulher de George Hamilton ;
    • Casamento com Rachel Hunter: 1990-2006 com com quem teve dois filhos;
    • Casamento com Penny Lancaster: 2007 até hoje com com quem teve um filho.
    • Rod teve mais dois filhos com duas namoradas (Susannah Boffey e Kelly Emberg)
  • Em 1999, Rod Stewart foi diagnosticado com câncer na tireóide e por isso teve que fazer uma cirurgia em 2000[7].
  • Ele é grande fã de futebol e torce para o clube escocês Celtic Football Club. Na Inglaterra, ele prefere o Manchester United.
  • Em 2005 ele recebeu uma estrela com seu nome na Calçada da Fama.
  • Rod Stewart actuou quatro vezes em Portugal, em Julho de 2003 no Estádio do Restelo, em Julho de 2005 no Pavilhão Atlântico a 7 de Outubro de 2007 no Casino Estoril e a 1 de Junho de 2008 no Rock in Rio.
  • Rod Stewart fez um show em 1994 na praia de Copacabana da cidade do Rio de Janeiro para 3,5 milhões de pessoas durante a comemoração do ano novo, um record histórico.
  • A música Hard luck woman, do Kiss, foi escrita para Rod Stewart, mas ele a rejeitou.


[editar] Discografia



[editar] Álbuns solo

    • An Old Raincoat Won't Ever Let You Down (1970)
    • Gasoline Alley (1970)
    • Every Picture Tells a Story (1971)
    • Never a Dull Moment (1972)
    • Smiler (1974)
    • Atlantic Crossing (1975)
    • A Night on the Town (1976)
    • Foot Loose & Fancy Free (1977)
    • Blondes Have More Fun (1978)
    • Foolish Behaviour (1980)
    • Tonight I'm Yours (1981)
    • Absolutely Live (1982, ao vivo)
    • Body Wishes (1983)
    • Camouflage (1984)
    • Every Beat of My Heart (1986)
    • Out of Order (1988)
    • Vagabond Heart (1991)
    • Lead Vocalist (1993)
    • Unplugged... and Seated (1993, ao vivo)
    • A Spanner in the Works (1995)
    • If We Fall in Love Tonight (1996)
    • When We Were the New Boys (1998)
    • Human (2001)
    • It Had to Be You: the Great American Songbook (2002)
    • As Time Goes By: the Great American Songbook 2 (2003)
    • Stardust: the Great American Songbook 3 (2004)
    • Still The Same Great Rock Classics Of Our Time (2006)


Notas e Referências

  1. [1] Barry's Tickets; Accessed December 2006; Claims 250 million records
  2. Mason, Stewart, "Da Ya Think I'm Sexy?" from Allmusic.com
  3. 3,0 3,1 3,2 Enduring career of Rod the Mod. BBC News, 29 October 2004
  4. Dafydd Rees & Luke Crampton,Q Encyclopedia of Rock Stars, (1996), Dorling Kindersley, ISBN 0-7513-0393-3
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 Rod Stewart the Visual Documentary by John Gray, (1992), Omnibus Press, ISBN 0-7119-2906-8
  6. http://www.spinner.com/2007/04/27/20-worst-pre-rock-star-jobs-no-7/
  7. http://edition.cnn.com/2001/SHOWBIZ/Music/02/03/stewart/


[editar] Ligações externas

Commons
O Wikimedia Commons possui multimídia sobre Rod Stewart

"Sailing

Rod Stewart

I am sailing, I am sailing
Home again across the sea.
I am sailing, stormy waters
To be near you, to be free

I am flying, I am flying,
Like a bird across the sky
I am flying, passing high clouds
To be near you, to be free

Can you hear me? Can you hear me?
Through the dark night, far away
I am dying, forever crying
To be with you, who can say?

Can you hear me? Can you hear me?
Through the dark night, far away.
I am dying, forever crying,
To be near you, who can say?

We are sailing, we are sailing,
Home again across the sea.
We are sailing stormy waters,
To be near you, to be free.

Oh Lord, to be near you, to be free.
Oh Lord, to be near you, to be free,
Oh Lord."


Pin It button on image hover